Historia implantu ślimakowego (CI)

Przegląd historyczny — opracowanie i rozpowszechnienie implantu ślimakowego

Pierwsze próby elektrycznej stymulacji narządu słuchu podejmowano o wiele wcześniej, niż się powszechnie sądzi.
Włoski fizyk, Alessandro Giuseppe Antonio Anastasio Graf von Volta (1745-1827) podczas badań przeprowadzanych na samym sobie już w 1790 roku dokonał elektrycznej stymulacji narządu słuchu.
Odgłos, jaki wówczas usłyszał wewnątrz swojej głowy porównał do odgłosu gotującej się wody.
Elektrody po raz pierwszy wszczepili w 1957 roku francuski fizyk Djourno i francuski otolog Eyries.
Umieścili oni elektrody w nerwie słuchowym u pacjenta z całkowitą głuchotą.
Od 1968 roku w Stanach Zjednoczonych oraz kilka lat później w Australii wszczepiane są zarówno jednokanałowe, jak również — z powodu niezadowalających wyników — wielokanałowe układy elektrod.
Pierwsze operacje wszczepienia implantów ślimakowych w Europie miały miejsce w latach 70-tych we Francji (1973), w Wiedniu (1975), w Düren (Niemcy) (1979), w Hanowerze (1984) i w Berlinie (Charite) (1985).
Do 1984 roku w Australii, Stanach Zjednoczonych i Europie dokonano wszczepienia implantów ślimakowych u 400 dorosłych, przeważnie z głuchotą postlingwalną.
Do 1987 roku na całym świecie operacje tego typu wykonano u około 600-700 osób.
Według danych organizacji European Association of Cochlear Implant Users (EURO-CIU) w całej Europie wykonano operacje wszczepienia implantu ślimakowego u ponad 150 tysięcy osób z upośledzeniem słuchu.
Liczba takich osób na całym świecie wynosi prawie 400 tysięcy. Około 40% z nich stanowią dzieci.
W Niemczech żyje obecnie około 40 tysięcy osób z wszczepionym implantem ślimakowym. Liczba wykonywanych rocznie operacji dochodzi do 3 tysięcy.

Źródło: Ola S, Zichner S (1996): Problemy psychospołeczne w rehabilitacji osób z głuchotą postlingwalną po wszczepieniu implantu ślimakowego — wybrane aspekty komunikacyjne i pytania dotyczące samopomocy, praca magisterska, Berlin 1996, 52, www.schnecke-online.de
Kolejne strony