Tarihsel bakış ¬ Koklear İmplantların gelişimi ve yaygınlaştırılması

İşitme organını elektriksel olarak uyarmanın ilk denemeleri tarihte genel olarak zannedilenden daha geriye gitmektedir.
İtalyan fizikçi ve Volta Kontu Alessandro Giuseppe Antonio Anastasio (1745-1827), işitme kanalının elektrik ile uyarımını daha henüz 1790’da kendi üzerinde yaptığı bir deneyde uyguladı.
Kafasının içinde o esnada oluşan sesi, kendisi kaynayan bir suyun sesi şeklinde tanımladı.
İlk elektrot implantasyonu Djourno (Fransız fizikçi) ve Eyries (Fransız kulak hastalıkları uzmanı) tarafından 1957 yılında gerçekleştirildi.
Bu kişiler, tamamen sağır bir hastanın işitme sinirine nakil yoluyla elektrotlar yerleştirdi.
1968 yılından itibaren Amerika’da ve birkaç yıl sonra Avustralya’da da hem tek kanallı olarak, hem de – tatmin etmeyen sonuçlar nedeniyle – çok kanallı elektrot sistemlerinin implantasyonları gerçekleştirildi.
Avrupa’da ilk implantlar 70’li yılların başından itibaren Fransa (1973), Viyana (1975), Düren (Almanya) (1979), Hannover (1984) ve Berlin’de (Charite) (1985) uygulandı.
1984 yılına kadar Avustralya, Amerika ve Avrupa’da çoğunlukla sonradan sağır olmuş 400 yetişkine CI (Koklear İmplant) sağlandı.
1987 yılına kadar dünya çapında yaklaşık 600-700 kişiye bir “iç kulak protezi” sağlandı.
European Association of Cochlear Implant Users (EURO-CIU) (Koklear İmplant Kullanıcıları Avrupa Birliği) verilerine göre bugün Avrupa çapında 150.000’den fazla işitme hasarı olan insana CI sağlandı.
Dünya çapında ise bu sayı neredeyse 400.000. Bunların % 40’ı da çocuktur.
Almanya’da halen yaklaşık 40.000 CI taşıyıcısı yaşamaktadır.
Her yıl yaklaşık 3.000 kişi bu sayıya ekleniyor.

Kaynak: Ola S, Zichner S (1996): Sonradan sağır olan insanların koklear implantasyon sonrasındaki rehabilitasyon sürecinde psikososyal sorunlar – Kendi kendine yardımın seçilmiş işletimsel bakış açıları ve soruları – Tex çalışması, Berlin 1996, 52, www.schnecke-online.de